دکتر رضا زاده شفق از اساتید برجسته و صاحب نام دانشگاه تهران در قسمتی از مقدمه خود که در دیوان شیوا شاعر خمینی شهری چاپ شده آورده است: رشحات فکر و قریحه ایشان در غزلیات و قصائد وطنی نظیر قصیده ای که با مطلع :چرا خوبان عالم را صفا نیست شروع و اشعار اخلاقی و انتباه آمیزی مانند آنچه با ابیات ذیل آغاز می کند: ای کرده خو به زشتی و بدکاری حاصـل نباشدت ز تبــه کاری عادت مکن اگر که خردمنــدی جز راستی به خلق و وفـاداری جور و فساد شیوه مـردی نیست نامردی است ظلم و جفـاکاری واقعا پند آمیز و عبرت انگیز است. در واقع مضامین اکثر قصاید شاعر مآثر و مآلم از غفلت و خودپرستی مردم و پند و راهنمایی آنان و شرح مراتب اندوه خویش و سوق ذهن خواننده به تنبه و بیداریست. تعلق خاص به میهن و تعالی و ترقی ملک و ملت ایران در کلیه اشعار هویداست ، در مطالعه دیوان این شاعر شیوا موضوع دیگری نیز نظر شخص را جلب می کند و آن هم دیانت است. شاعر قصایدی لطیف که نمونه عواطف روحانیست در نعت ائمه دین و بیان علائق روحانی سروده است. از نظر سبک توان گفت شیوه گفتار اغلب گویندگان بزرگ ایران را از فردوسی تا سعدی و حافظ با سلیقه ای خاص تتبع نموده مانند قصیده : خوشا عاشقی در بهار جوانی ...که فردوسی را ، و: قومی که در او هنر نباشد .... ناصر خسرو را به خاطر می آورد.... امید است خوانندگان ارجمند این دیوان را بهره فضل و ادب حاصل آید که آرزوی عمده شاعر همانست.
تهران 30 دیماه 1333 دکتر رضا زاده شفق
-
محتوا
- دکتر رضا زاده شفق و شیوا