به نقل ازفرصت آنلاین،
حسین امامی، شاعر پیشکوست خمینی شهر در شام غریبان امام حسین(ع) سه شنبه 15 آذر1391 دار فانی را وداع گفت. این شاعر پیشکوست که در رواق بیست و هشت معرفی شده بود، معتقد بود که شاعر به واسطه شعرش همیشه زنده خواهد ماند. حسین امامی در خانواده ای متدین و مشهور از خاندان "آقابزرگ " متولد شد. اجداد وی علاوه بر روحانیت و اجتهاد، اهل شعر و ادب نیز بودند و مراثی و مداحی ایشان در رثای اهل بیت (ع) معروف است. در سال 1333 به شغل آموزگاری اشتغال یافت. وی هیچ گاه از معلمی فارغ نبود و حتی زمانی که به گفته ی خودش در مقدمه کتاب "دلم برای دلم" ناخواسته و ظالمانه بازنشسته شد، با این شغل همچنان ارتباط داشت.
ذوق ادبی فطری و ذاتی اش با شرکت در مجامع و انجمن های ادبی و کسب فیض از محضر مرحوم امام سدهی راه کمال را پیمود. وی شعر را فقط برای بیان اندیشه و احساس می گفت و تنها پناهگاهش را بعد از خدا و ائمه اطهار، شعر می دانست. عقیده داشت که شعر خوب هرگز کهنه نمی شود و شعر بد، ناگفته کهنه است. علاوه بر چاپ اشعارش در نشریات و روزنامه ها و جراید کشور و استان، از وی سه مجموعه شعر به یادگار مانده است. حسین امامی در جوار جد بزرگوارش در مسجد جامع فروشان به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی.
نمونه اشعار
عید است، ای ساقی بیار از خم مهدی ساغری
تا از کمال مستیش، بر پای سازم محشری
غم را به یک سو افکنم، بنیاد انده برکنم
با یاد و نام دلبرم، بگشایم از جنت دری
با حور گردم همنشین، نوشم از آن ماء معین
کوری چشم حاسدین، بوسم لب سیمین بری
نرگس ببار آورده گل، آفاق را پر کرده گل
افتاده بر سجاده گل، در پیش دانا داوری
گل، مهدی صاحب زمان، در انتظار او جهان
کز بیم عدلش ظالمان، لرزان به هر بوم و بری
آقا بیا، آقا بیا، مولا بیا، مولا بیا
جز تو نمی خواهیم ما، برخلق عالم رهبری
دنیا پر است از ناکثین، از ناکثین و مارقین
ای چون علی (ع) خانه نشین، فرما جهاد دیگری
ای شیعیان را یار تو، غمدیده را غمخوار تو
بر جند حق سردار تو، از بهترین ها بهتری
مورم سلیمانم تویی، بردرد درمانم تویی
جانم تویی، جانم تویی، جز تو ندارم دلبری
از هجر تو در آتشم، وز مژده وصلت خوشم
ای یار خوب دلکشم، ماییم با چشم تری
آقا، امامی پیر شد، مویش به رنگ شیر شد
وصلت نگارا دیر شد، رحمی نما بر کهتری