گیوه نوعی پاپوش بادوام است که در دورانی نه چندان دور، توسط زنانی که گیوه "می چینند" و استادانی که تخت "می کشیدند" دراین دیار رونق داشت.
مواد اولیه تخت:
پارچه های کهنه نخی که بیشتر از لحافهای کهنه است، پرک نخ پنبه ای (نوعی نخ که از کلوزه بدست می آید)، چرم، پوست گاو، پوست شتر.
مراحل کار
پوست گاو که برای جلوی پنجه پا استفاده می شود قبلاً نمک زده و به مدت یک ساعت در آب خیس می شود.
پوست شتر برای کفی و مغز تخت به کار می رود چون ضخیم تر است و آنرا قبل از استفاده 2ساعت خیس می کنند.
پارچه های محکم را جدا کرده، باریکهای با عرض تقریبی 3 و طول 7سانتی متربریده و کنار هم و روی هم تا می زنند و آن قدر می کوبند تا به هم بچسبد و لایه ای محکم شود، از این لایه پارچه ای تعداد زیادی درست می شود.
پوستها که خوب خیس خورده اند را به صورت باریکه (نخ مانند) در می آورند.
در این مرحله کهنه های کوبیده شده را به وسیله برگه (نوعی درفش) که خوب داغ شده است سوراخ کرده و با باریکه های پوست به هم می دوزند.
دور تا دور تخت را به وسیله نخ پرک، پرکش کرده(می دوزند).
بعد از این مرحله تخت آماده شده را با پی گوسفند چرب و براق می کنند.
تخت آماده شده و به زنانی که گیوه چین هستند داده می شود تا گیوه کامل شود.
منبع: گفتگوی زهرا داورپناه با کریم حاج حیدری، متولد1308تخت کش
