ШЇШ�Щ�ШґЩ�Ш�Щ� Ш�Щ�ЫЊЩ�ЫЊ ШґЩ�Ш�

اگرچه امروز یعنی در سال های پایانی قرن 14 خورشیدی تولید گیوه در خمینی شهر از مشاغل کهن و رو به انقراض به حساب می آید ولی تا دو سه دهه اول همین قرن شغلی رایج و پررونق بود که زنان و مردان زیادی در محلات مختلف به ویژه در بازار ورنوسفادران به آن اشتغال داشتند. مردان تختکش در مغازه های خود به آماده سازی تختِ این پاپوش پرطرفدار مشغول بودند و زنان گیوه چین در خانه های خود رویه آن را از نخی که چرخ ریسان از پنبه هایی که در مزارع شهر کشت می شد، می ریشتند بر تخت می چیدند.
گیوه تولیدی نه تنها پاپوش هم ولایتی ها می شد بلکه به پای قشون حکومت هم می نشست و به همین خاطر تجارتی پر رونق به حساب می آمد به شکلی که هرجفت گیوه که درمی آمد خریدار اول آن را به خریدار دوم می داد و دومی به سومی و به این ترتیب چندین دست می گشت تا به دست مصرف کننده برسد. آنهایی که سن و سالشان قد می دهد روزگاری خود شاهد صف دلالان در بازار ورنوسفادران و دست به دست کردن گیوه ها بوده اند، گیوه هایی که قبل از ورود چکمه به نظام، پاپوش سربازان مملکت بود.
منبع:
گفتگو با حاج محمد اخوان / متولد 1309