ابراهیم جعفریان وهمسرش طیبه واعظی از اعضای شاخص سازمان مهدويون بودند که مسلحانه با رژيم پهلوی مبارزه می کردند.
گروه مهديون تشكلی اسلامي بود و پس از آنكه سازمان مجاهدين خلق به سمت ماركسيسم گرايش پيدا كرد توسط برادرانِ شاه كرمی و ابراهيم جعفريان در چهارشاخه تهران، اصفهان، تبريز و مشهد تشکیل شد كه رهبری شاخه تبريز برعهده ابراهيم جعفريان و پسرخاله اش مرتضی واعظی دهنوی بود.
ابراهيم جعفريان بعد از شهيد شاه كرمی مسئوليت گروه مهدويون را برعهده گرفت.
ابراهيم جعفريان و مرتضی واعظی به همراه همسرانشان جهت ادامه مبارزات به تبريز هجرت كردند و در آنجا به فعاليت های سياسی و مذهبی پرداخته و زندگی سختی را شروع كردند. اين زندگي مخفيانه چند ماهی ادامه داشت تا اينكه در بهار سال 1356 ساواك خانه¬های آن¬ها را محاصره کرد. مرتضی واعظی به همراه همسرش فاطمه جعفريان ساعت¬ها مقاومت کردند و سرانجام هر دو به شهادت رسیدند.
در همان زمان ابراهيم و همسرش طیبه واعظی نيز با ساواك درگير شدند. آنان با حالتي مجروح گرفتار و به همراه كودك دوساله شان به تهران منتقل شدند و دو ماه بعد یعنی در روز سوم خرداد 56 به نقلي تيرباران و به نقلي ديگر در زير شكنجه در زندان اوين به شهادت رسیدند. جسد آنان در بهشت زهرا به خاك سپرده شد.
چندی بعد رژیم اعلام نمود به هنگام ملاقات با سایر اعضای گروه در ابتدای جاده قم، ابراهیم و طیبه شروع به فرار نمودند و چون به اخطار مامورین توجهی نکردند، در اثر تیراندازی کشته شدند. بخشی از گزارش ساواک در این مورد به شرح زیر است:
ابراهیم جعفریان و طیبه واعظی دهنوی ... از اعضای مسلح و متواری شاخه مذهبی مهدویون (منشعب از گروه تروریستی به اصطلاح مجاهدین خلق ایران) بوده که به دنبال اقدامات و پیگیری¬های شبانه روزی، در شهرستان تبریز مورد شناسایی قرار گرفته و به هنگام دستگیری (در تاریخ¬های 31/1/2536 [1356] و 2/2/2536[1356] ) مبادرت به مقاومت مسلحانه نموده بودند... چون مقتضیات امنیتی ایجاب می‌نمود که تحقیق و رسیدگی به پرونده آنان در مرکز انجام گیرد لذا .. به مرکز منتقل گردیدند و به دنبال آن متهمین مذکور که به فعالیت¬های مضره خود معترف و آمادگی شان را برای معرفی و نشان دادن مسئول گروهی خود بیان نمودند که قرار ملاقات ثابت گروهی آنان در ابتدای جاده تهران قم می باشد که با تهیه طرح لازم در ساعت 17 مورخ 2/3/2536 در معیت عده¬ای از مامورین کمیته مشترک ضد خرابکاری در محل مذکور مستقر شدند لکن ابراهیم جعفریان دهنوی با استفاده از فرصت، مبادرت به فرار و همسرش (طیبه واعظی دهنوی) نیز به پیروی از او شروع به دویدن نموده و چون به اخطار مکرر مامورین توجهی ننموده و به فرار خود ادامه می¬دهند مامورین به سوی آنان تیراندازی و هر دو نفرشان بر اثر اصابت گلوله کشته می¬شوند.
گفتنی است در دهنو چهار مزار يادبود براي اين چهار شهيد احداث گرديده است. دهنو تا اواسط دهه 60 از توابع خمینی¬شهر به حساب می آمد.
منابع:
- تاریخ شفاهی سازمان مهدویون
- کتاب «شکنجه گران می‌گویند» / روزشمار 31/1/1356
