تا دهه 1310 راههای ارتباطی مناسبی بین اصفهان و بلوک اطراف اصفهان از جمله دسترسی به آثار تاریخی آتشگاه وجود نداشت. در حدود سال 1312 احداث جاده تهران توسط وزارت طرق از طریق انوشیروان مطرح شد. عدهای معتقد بودند بهتر است راه تهران اصفهان از سده گذشته و پس از عبور از کنار آتشگاه به اصفهان وارد شود. در نهایت این دو جاده جداگانه برنامه ریزی شدند. اعتبار احداث راه آتشگاه و ادامه به نجفآباد، در سال 1314 تامین و عملیات شروع شد. این مسیر در سال 1316 به خیابان شیخ بهایی فعلی متصل گردید. طبق خبر منتشر شده در روزنامه اخگر احداث این مسیر شوسه در مرداد 1318 پایان یافت.
همزمان با این عملیات فکر ارتباط سده به اصفهان از طریق راه اصفهان نجف آباد پیگیری شد و در سال 1316 اداره طروق با شروطی، احداث جاده شوسه این مسیر را تحت عنوان راه سده در دستور کار قرار داد.
احداث این مسیر سبب شد تا آبادیهای جنوبی ماربین مانند آدریان، هرستان، کرتمان، درچه، نصرآباد، گورتان و.. . به مرکز دهستان ماربین ارتباط مناسبتری پیدا کنند. عبور اتوبوس و سواری از سده به اصفهان از این مسیر تا احداث مسیر کهندژ صورت میگرفت. در اواخر دهه 1330 مسیر بهسازی و آسفالت شد. بعد از انقلاب به تدریج به بلوار تبدیل و امیرکبیر نام گرفت(شاهین، 1400: اسناد، گروه 24).
طبق خبر چاپ شده در روزنامه اخگر، تیر 1318، احداث خیابان شرقی سده و اتصال به جاده تهران در شورای بخش و حومه اصفهان مطرح شد.اما ظاهرا در خصوص احداث آن اقدامی صورت نگرفت.
در یک مقاله در سال 1339 در باره مسیرهای همایونشهر به اصفهان آمده است:« راه این شهرستان از اصفهان تا کنار کوه آتشگاه آسفالت و چهار کیلومتر آن تا مرکز همایونشهر در شرف اسفالت ریزی است. راه دیگر آن از محله ورنوسفادران گذشته استادیوم ورزشی را دور میزند و با خط شوسه ای به انوشیروان متصل میگردد»( فرهنگ همایونشهر سال 1339)
نقل از کتاب«تحولات از سده به خمینی شهر»، نگارش محمدعلی شاهین
