ШЇШ�Щ�ШґЩ�Ш�Щ� Ш�Щ�ЫЊЩ�ЫЊ ШґЩ�Ш�

         عبدالرحیم مشهور به میرزارحیم 

نام پدر:        میرزامحمد

ولادت:        1259 خورشیدی

وفات:         1329 خورشیدی

مدفن:        امامزاده سیدابراهیم فروشان

عبدالرحیم در سال 1259 خورشیدی متولد شد. از دوران کودکی و نحصیلاتش اطلاعاتی زیادی در دست نیست. آنچه مسلم است وی در مدرسه صدر اصفهان علوم دینی و طب را نزد حاج علی‏آقا شیرازی1 که قانون ابوعلی سینا را تدریس می‏کرد، فراگرفت. حاج علی‏آقا شیرازی بسیار این شاگرد خود را قبول داشت و بارها به دیگر طلاب سفارش می‏کرد که قدر او را داشته باشید. میرزا عبد‏الرحیم آدم متواضعی بود و در وعظ و هم در طبابت محقق و دقیق و ماهر بود. کتابخانه بزرگی داشت و اولین پزشک سدهی است که موفق شد گواهی طبابت دریافت کند. میرزا این گواهی را در سال 1293 از وزارت جلیلیه معارف در سن 34 سالگی گرفت.

میرزا عبد‏الرحیم علاوه بر آنکه در طبابت بسیار خبره بود در میان مردم به واعظ و منبری نیز شهرت داشت و در روضه‏ هایی که در محلات مختلف برگزار می‏شد از جمله تکیه محله کوورز در خوزان و خانه حاج قنبرعلی زهتاب از وی برای سخنرانی دعوت به عمل می‏آمد. اگرچه از خاندان ابطحی بود اما به سبب اینکه در سخنرانی‏های خود نقل روایت و احادیث از ائمه اطهار (ع) می‏نمود، نام خانوادگی «محدث» را برگزید. او یک پسر و یک دختر داشت. پسرش سیدمحمد شغل تزریقات را برگزید.

میرزا در نیمه دوم سال 1329 خورشیدی فوت کرد. براساس وصیت او جسدش در سرداب گذاشته شد تا در وقت مناسب به کربلا برده شود.

گواهی مجوز طبابت میرزا عبد‏الرحیم

همانطور که پیشتر گفته شد قدیمی‏ترین اجازه‏نامه پزشکی در سده برای وی در سال 1293 خورشیدی توسط وزارت معارف صادر شده است. متن این گواهینامه به شرح زیر است:

«نظر به قانون طبابت مصوبه سوم جمادی الآخره مطابق با نهم برج جوزا سنه 1329 چون آقای میرزا عبدالرحیم ولد میرزامحمد مقیم قریه فروشان اصفهان بر حسب تشخیص وزارت معارف موافق مواد قانون اشتغال به طبابت را حاصل کرده است علیهذا وزارت معارف به مشارالیه اجازه می‏دهد که به موجب این اجازه نامه در قریه فروشان اصفهان مشغول به طبابت به سبک قدیم باشند.

تاریخ: هشتم برج حوت بارس ئیل سنه 1333»

وزیر معارف، رییس کل معارف و رییس دایره حفظ الصحه (دکتر سیف الاطبا) سه نفری هستند که پای این گواهینامه را امضا کرده ‏اند.

گفته‏ هایی در باره میرزا عبدالرحیم

حاج علی زهتاب فرزند حاج قنبرعلی می‏گوید:« پدر من از اولین سدهی ‏ها‏یی بود که در خانه‏اش دهه روضه خوانی داشت. میرزا رحیم یکی از منبری‏ها‏یی بود که هر سال برای سخنرانی و روضه خوانی به خانه ما دعوت می‏شد. او سید نازنینی بود و در کار طبابت هم مهارت داشت.».

مرحوم اسماعیل رضایی نیز یکی دیگر از قدیمی‏های محله خوزان است که در اینباره می‏گوید:«اهالی محل هر سال دهه اول محرم در تکیه کوورز (سکه ‏الزر) روضه می‏گرفتند. یکی از منبری‏ها‏ی ثابت این مراسم، میرزا رحیم طبیب بود.».

اولین نوه میرزا می‏گوید:« یک کتاب خطی با موضوع پزشکی از پدر بزرگم به یادگار مانده که به نظر می‏رسد تجربیات کاری‏اش باشد. تعدادی کتاب هم در وسایلش پیدا کردیم که حاشیه نویسی کرده است. چند کتاب راجع به مقاتل هم بود. تعدادی کتاب هم راجع به داروسازی داشت که از زبان فرانسه به فارسی ترجمه شده است.» گفتنی است تعدادی از این کتابها اکنون در موزه‏ در‏القرآن خمینی‏شهر نگهداری می‏شود.

میرزارحیم یکی از قدیمی ترین پزشکان کوچه حکیم ها و اولین پزشک سده ایست که موفق به اخذ گواهینامه پزشکی از وزارت معارف شد.
وی که همچون دیگر پزشکان سنتی آن زمان، دانش پزشکی خود را در مدرسه صدر اصفهان آموخته بود پس از اعلام بخشنامه وزارت معارف مبنی بر گذراندن دوره ای ویژه، در سال 1293 در این دوره ی پزشکی شرکت کرد و پس از قبولی در آزمون پایان دوره موفق به کسب اجازه نامه طبابت به سبک سنتی شد و تا پایان عمر به طبابت پرداخت.
وی که علاوه بر طبابت، به تحصیل علوم دینی نیز می پرداخت به عنوان واعظ و منبری به جلسات مذهبی نیز دعوت می شد.
میرزا رحیم اگرچه از خاندان ابطحی بود اما از آنجا که در جلسات مذهبی به نقل احادیث پیامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) می پرداخت برای خود نام خانوادگی «محدث» را برگزید.
ازعبدالرحیم مدرس یک دختر و یک پسر به یادگار ماند که سیدمحمد پسرش با فراگیری تزریقات سالیان سال در کوچه حکیم ها مشغول خدمت به مردم بود.