چاووش خوانی یا بانگ كنندگی، هنر منحصر به فرد ايرانيان و شيعيان است كه از نظر تخصصی در حيطه موسيقی خبری قرار می گيرد. هوشنگ جاويد نویسنده كتاب «پرند ستايش در ايران» چاووش خوانی را هنری می داند که بيش از هر چيز به واقعه كربلا می پردازد. او ريشه هنر چاووش خوانی را مربوط به پيش از اسلام می داند که بعد از اسلام مسلمین ایران از آن بهره برده اند. چاووش خوانی در مناسبت های دیگر هم برای اطلاع رسانی به کار می رفته است. از جمله مناسبت هایی که چاووش خوانان به چاووش خوانی می پرداختند، هنگام بازگشت حجاج از سفر حج یا کربلا بود که حتی در اوایل دهه 1340 هم در شهر به گوش می رسید. همچنین هنگامی كه كاروان های زيارتی به سمت عتبات عاليات، زيارت شاه چراغ، حرم امام رضا(ع) و... می رفتند، چاووش خوانی انجام می شد. نوعی چاووش خوانی در ماه رمضان هم صورت می گرفت .
یکی از چاووش خوانان سده مرحوم حاج سید فتح اله دیباجی پدر دکتر سید ابراهیم دیباجی بوده است.(رجوع شود به http://daneshnam.ir/k3u)
