از جنگ جهانی دوم به بعد اولین ساندویچی ‏ها در تهران شروع به کار کردند و به تدریج تعداد آنها زیاد شد و به شهرهای بزرگ راه یافت.

در دهه 1340 یک مغازه همراه فروش محصولات دیگر در خیابان ورنوسفادران اقدام به عرضه ساندویج کرد. در دهه 1350 چند مغازه اختصاصی ساندویچی در میدان امام، میدان آزادی، محله زاغ ‏آباد، روبروی شهرداری و سپس روبروی بانک ملی دایر گردید. ساندویج در این ایام بیشتر شامل کوکوسبزی، کتلت، بندری، سوسیس و کالباس بود که همراه با نوشابه 12 تا 20 ریال عرضه می‏شد. بعضی افراد سفارش می‏دادند محتوای ساندویج بین دونان روی هم، گذاشته شود که به ساندویج دو نانه معروف گردید (موذنی، غلام). مشتریها بیشتر از قشر نوجوان و جوان بودند. به تدریج در دهه‏های بعد بعضی خانواده ‏ها اقدام به تهیه ساندویچ در خانه تهیه کردند و به این ترتیب این نوع غذا به سبد غذایی اهالی افزوده شد. همزمان چند فروشگاه عرضه مواد اولیه ساندویچ مانند سوسیس و کالباس در شهر دایر شد. در سالهای بعد گرایش به مصرف سوسیس و کالباس به دلیل ابهامات آن برای سلامتی محدود شد. در هنگام نگارش کتاب، فلافل بیشترین مصرف را در بین ساندویج ‏ها دارد، به گونه ‏ای که برخی از ساندویچی ها تنها فلافل عرضه می‏کنند.

تحول و توسعه دیگر در غذاهای سریع آماده شو، ورود پیتزا و تنوع در انواع این عذاها و نیز تاسیس مغازه‏های جدید با شکل و شمایل متفاوت و فضای بزرگ با میز و صندلی است. گرچه مغازه ‏های ساندویجی قدیمی همچنان به کار خود ادامه می‏دهند.