در فصل بارش سال 1249قطره ای باران بر زمین نبارید ، در نتیجه این خشکسالی که درمناطق وسیعی از کشور به ویژه در مناطق اصفهان ،خراسان ، یزد و فارس رخ داد در بسیاری از نواحی، دیم کاری حاصلی نداد و محصول زراعت آبی هم در نتیجه کمبود شدید آبهای سطحی و تحت الارضی بسیار اندک بود. حتی زاینده رود که معمولاً پر آب بود، خشک شد. در قراء اطراف زاینده رودکه سده وماربین از جمله آنها بودند، محصولی حاصل نشد، ذخیره های مواد غذایی به ویژه در خانه های مردم عادی روبه اتمام گذاشت. قیمت نان که در اوائل سال منی شش تاهفت شاهی بود، ترقی کرده و به یک من یک قران رسید، در زمستان سال بعد در حالی که قیمت نان به یک من پنج قران یعنی پانزده تا شانزده برابر قیمت عادی رسیده بود، برف و باران بی حسابی آمد، و همین بارندگی زیاد در پاره ای از جاها سبب راه بندان شدو تلفات را افزایش داد. با فرا رسیدن بهار بیماریهای عفونی مانند حصبه و وبا شیوع یافت وسبب تلفات جانی وسیعی شد.
در سده وضعیت مشابه ای حاکم بود ابوالحسن خان مجیر،بارهای گندمی از شهرهای دیگر خرید ودر هر نوبت کف دست نانی به گرسنگان داد،در حالی که در همان زمان عده ای که مباشران و کارگزاران ظل سلطان از جمله آنها بودند نان را به بهای گزاف ودر ازای تملک دارایی دیگران در اختیارشان می گذاشتند و بر ثروت خود
افزودند.

منابع:
1-مقاله تحقیقی پرفسور شوکو اوکازاکی استاد دانشگاه مطالعات خارجی اوساکا
ترجمه: هاشم رجب زاده
2-مصاحبه با نوادگان محمد حسین خان مجیر