تا نیمه دوم دهه 1330تحول خاصی در کیفیت و کمیت خیابان ها و میادین شهر حاصل نشد تا اینکه حدود بیست سال پس از کلنگ خوردن احداث چهار خیابان و میدان اصلی، اقدامات برای آسفالت آنها شروع شد. آسفالت همه خیابان ‏ها و جاده سده که به جاده آتشگاه متصل می‏شد در اواخر سال 1336 با حضور استاندار وقت اصفهان در سده رقم خورد. در این دوران امیرحسین امینی شهردار و رییس انجمن شهر بود و روحانیون با نفوذ از جمله حاج آقا جمال صهری و چهره‏های علمی و سیاسی وقت حامی حرکت‏های عمرانی در شهر بودند. خیابانها و میادین شهر توسعه یافت. خیابان فردوسی که تا روبروی شهرداری وجود داشت به سمت کوه کوچک امتداد یافت و به این ترتیب امکان دسترسی به روستای نوبنیاد اصغرآباد و باغات و صحاری شرق شهر فراهم گردید. پیش از این برای رسیدن به این مناطق از مسیر قلعه‏ آقا استفاده می‏شد. خیابان دیگری از خیابان فردوسی نرسیده به شهرداری به سمت جنوب تا حدود بلوار آیت‏اله احمدی فعلی کشیده شد که این خیابان از مقابل دوشنبه بازار و مسجد ملاحیدرعلی و محله لادره عبور کرد و بعد از انقلاب  به بلوار تبدیل و آسفالت آن کامل و بلوار توحید نامیده شد. در سال‏ 1339 خیابان شیخ صفی (بوعلی فعلی) به ورودی اسفریز رسید. در همین دوران میدان کوچکی در این مسیر احداث شد که کهندژ نامیده شد ولی در سالهای بعد به سبب وجود چند درخت کاج در آن به میدان کاج معروف گردید. در مقطعی این کاج‏ها قطع شد ولی میدان در زمان احداث بلوار 17 شهریور بازسازی گردید.

در اواخر دهه 1330 در انتهای خیابان ورنوسفادران میدانی احداث شد که دارای آبنما و فضاهای گلکاری بود و میدان میردامادی نام گرفت ولی مردم به آن ایستگاه کلثوم می‏گفتند(امینی، امیرحسین). امتداد این میدان به ورزشگاه که از مقابل زایشگاه ساعی می‏گذشت مسیر کم عرضی بود که کم‏کم به خیابان و بعد از انقلاب به بلوار تبدیل شد. البته در این مسیر منازل مسکونی نبود ولی چند کارگاه سنگ وجود داشت که آزادسازی شد.