در اسفندسال 1305 از طرف دایره صحیه ولایتی اصفهان به اداره معارف دستور داده شد تا یک نماینده مشخص همراه نماینده حکومتی به سده رفته و وضعیت دباغی را در محل بررسی و مکانی برای پوست شویی و دباغی مشخص کنند. این نمایندگان از آقا نورالله(امامی) که صاحب نفوذ در فروشان بود کمک خواستند تا دباغ ها را متقاعد به ساخت حوض و چاه مخصوص کند. اما چند روز بعد آقا نورالله سرپیچی دباغ ها را به مامورین حکومت اعلام نمود. گزارش امر به دایره صحیه ولایتی اصفهان داده شد و دستور حاظر شدن روسای دباغ های فروشانی در اداره حکومتی در تاریخ 18 اردیبهشت 1306 صادر گردید. این کار به محمد ابراهیم سرتیپی که ظاهرا نماینده آنها بوده واگذار شد و به تعهد دباغان برای فراهم نمودن شرایط در زمانی مشخص با پشتوانه تعهد آقانورالله منجر گردید. سه سال بعد پس از انقضای زمان تعهد دباغ ها، دستور قدغن کردن فعالیت آنها در حدود آب اسفریز توسط اداره امنیه توسط رییس صحیه اصفهان صادر شد
منبع:
بختیاری،سمیه، (1397)، اسنادی از صنایع دستی استان اصفهان، ج1،صص112، 113، 114 181،و182.