در اسفندسال 1305 از طرف دایره صحیه ولایتی اصفهان به اداره معارف دستور داده شد تا یک نماینده مشخص همراه نماینده حکومتی به سده رفته و وضعیت دباغی را در محل بررسی و مکانی برای پوست شویی و دباغی مشخص کنند. این نمایندگان از آقا نورالله(امامی) که صاحب نفوذ در فروشان بود کمک خواستند تا دباغ‏ ها را متقاعد به ساخت حوض و چاه مخصوص کند. اما چند روز بعد آقا نورالله سرپیچی دباغ ‏ها را به مامورین حکومت اعلام نمود. گزارش امر به دایره صحیه ولایتی اصفهان داده شد و دستور حاظر شدن روسای دباغ‏ های فروشانی در اداره حکومتی در تاریخ 18 اردیبهشت 1306 صادر گردید. این کار به محمد ابراهیم سرتیپی که ظاهرا نماینده آنها بوده واگذار شد و به تعهد دباغان برای فراهم نمودن شرایط در زمانی مشخص با پشتوانه تعهد آقا‏نورالله منجر گردید. سه سال بعد پس از انقضای زمان تعهد دباغ‏ ها، دستور قدغن کردن فعالیت آنها در حدود آب اسفریز توسط اداره امنیه توسط رییس صحیه اصفهان صادر شد

منبع:

بختیاری،سمیه، (1397)، اسنادی از صنایع دستی استان اصفهان، ج1،صص112، 113، 114 181،و182.