نان به عنوان اصلی ترین خوراک مردمان منطقه از یک طرف و کمبود گندم در بعضی از سالها به دلایل مختلف مثل خشکسالی و جنگ و آفت زدگی از سوی دیگر حساسیتهای خاص خود را داشته و گاه واکنش هایی را در جامعه موجب میشده است. آنها که گندم در خانه داشتند آرد میکردند و میپختند. عده ای این توانایی راهم نداشتند و نان سبزی فروشی میخوردند نانی که درخانه ها در پخته می شد و از آن با عنوان«نان سدهی)نامبرده میشود ریشه در تاریخ کهن این دیار دارد، نانی مرغوب، نیمه حجیم و وزین است که ویژه آبادی های ماربین به خصوص سده و هرستان، آدریان، کوشک میباشد. مشابه این نان در کمتر جایی از کشور دیده می شود. در بعضی روستاهای استان یزد شبیه آن پخته میشود که شاید یادگار مهاجرت تعدادی از زرتشتیان این منطقه به یزد در زمان صفویه باشد.در گذشته شهر تنور از ارکان مطبخ های خانه های منطقه بود. زنان با این تنورهای ایستاده و سوخت چوب نان سدهی را هنرمندانه می پخته اند که روزها در سفره نان و گنجه ماندگاری داشت و ذرهای از آن هدر نمیرفت. درخواست ایجاد دکان خبازی در سده، برای اولینبار در سال ۱۳۱۴ داده و اجازه افتتاح آن در همان سال صادر شد. سند دیگری از تاسیس دکان نانوایی در سده از سال 1324 وجود دارد. برای نان در دکاکین نانوایی در سال ۱۳۲۶ قیمت تعیین شده و استعمال دانه خشخاش در نانوائیها از سال ۱۳۳۶ ممنوع گردید. نان های عرضه شده در این دوران با نان سدهی متفاوت بود قرص نان بزرگ و به ضخامت یک سوم نان های محلی و سوراخ سوراخ و نزد مردم به نان شهری معروف بود. در دهه های بعد انواع نان مانند بربری، سنگگ، لواش و تافتون در نانواییها عرضه شد ولی به ذائقه اهالی چندان خوش نیامد و بسیاری از ساکنین و حتی خمینی شهری های ساکن نقاط دیگر کشور همچنان به دنبال نانهای سنتی خود بودند و نانواهای زن که به سبک سنتی نان می پختند مشتریهای فراوانی داشتند. از اواخر دهه 1370 با ابتکار پخت نان سنتی با تنور و سوخت گاز و حتی با دستگاههای جدید نان هایی به مردم بر پایه نان سنتی عرضه شد و از آن استقبال گردید. این نوع نان، خاص خمینی شهر است و در کمتر شهری از کشور پخت میشود. در تحول دیگر و با رواج مصرف ساندویج کارگاه هایی در گوشه و کنار شهر به عرضه انواع نان ساندویچی اقدام کردند. در آخرین تحول یک کارگاه مجهز و بهداشتی با عنوان نان گلکار در اوایل سال 1403 در خیابان شریعتی شمالی به بهره برداری رسید.