با وجود سقوط رژیم شاه و پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، نیروهای مردمی، همچنان درگیر نبرد برای درهم شکستن مقاومت آخرین بقایای این رژیم وابسته بودند. در این شرایط وجود سازمانی منظم و متشکل برای به عهده گرفتن این مسوولیت و نیز مبارزه با عناصر وابسته به رژیم شاه، ضروری به نظر می‌رسید. به همین جهت یک روز پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، به فرمان حضرت امام خمینی (ره)، کمیته انقلاب اسلامی برای کنترل اوضاع و برقراری نظم و امنیت، تشکیل شد. کمیته‌های انقلاب اسلامی، که ابتدا با عنوان کمیته موقت کار خود را آغاز کردند، در اوایل انقلاب و در خلا نهادهای حکومتی به رتق و فتق تمامی امور می‌پرداختند. از مبارزه با منافقین و تروریست‌های ضدانقلاب گرفته تا حل و فصل اختلافات خانوادگی. ریاست کل کمیته‌ها بر عهده آیت اله مهدوی کنی نهاده شد. سرانجام در سال 1369، با تصویب مجلس شورای اسلامی، این نهاد انقلابی با شهربانی و ژاندارمری ادغام شد و واحدی با نام نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت.
در خمینی‌شهر مبارزان دوران انقلاب متشکل از روحانیون، دانشجویان وکسبه مبارز محلات مختلف بلافاصله پس از صدور فرمان تشکیل کمیته های انقلاب دور هم جمع شدند. در این جلسه قرار براین شد که سه نفر از فروشان، سه نفر از ورنوسفادران و سه نفراز خوزان و اندآن برای تشکیل کمیته توسط انقلابیون محلات معرفی شوند. با معرفی این افراد که از مبارزان دوران انقلاب بودند کمیته انقلاب در پاساژ قائم واقع در ابتدای خیابان امام شمالی تشکیل شد. ریاست کمیته را آیت اله جبل عاملی به فرمان مستقیم امام خمینی(قدس) به عهده گرفت. نیروهای گردآمده در کمیته تمامی امور شهر به ویژه امنیت و حفاظت از اموال عمومی را بر عهده داشتند. با تشکیل سپاه پاسداران برخی از این نیروها وارد سپاه شدند و اداره امور را در دست گرفتند. گاه کارهای موازی برخورد‌هایی را بین کمیته و سپاه موجب می‌شد که در اکثر مواقع با وساطت روحانیون با نفوذ و بزرگان ختم به خیر می‌گشت. شیرازی، ماهوش، صرامی، طاهری، نجمی و زهتاب برخی از اعضای اولیه این کمیته بودند.
منبع:
اظهارات برخی از افراد تشکیل دهنده کمیته