حیدرعلی در سال 1280 ه.ش در خانوادهای فاضل و متدین در سده متولد شد. پدرش حاج قدیرعلی(معروف به درویش) مداح، مرشد و روضه خوان بود.
حاج شیخ حیدرعلی مقدمات علوم را در سده فرا گرفت و برای ادامه تحصیل راهی اصفهان شد. مدارس درب کوشک و میرزا حسین بیدآبادی و چهارباغ از مدارسی بود که حیدرعلی در آنها مقابل اساتیدی چون آیات عظام حاج سید صدر الدین کوپایی، حاج میرزا رضا کلباسی و حاج شیخ محمود مفید زانو زد. وی به فراگیری علوم مختلف چون ادبیات، معانی، بیان فقه و اصول، منطق و فلسفه و حتی زبان فرانسه پرداخت تا نهایتا مجتهدی عالی مقام، خطیب و واعظی متبحر، نویسندهای توانا و شاعری خوش بیان شد.
آیت اله ازآن پس بر کرسی استادی در حوزه علمیه قم و سپس اصفهان نشست و شاگردان بی شماری را تربیت کرد. از شاگردان وی فیلسوف گرانمایه دکتر دینانی، دکتر سید احمد تویسرکانی، سید جلال الدین فقیه ایمانی را میتوان نام برد.
ایشان دارای6 فرزند پسر و یک دختر بود که دکتر فضل اله صلواتی فرزند ارشد ایشان در مبارزات ضد رژیم شاهنشاهی از سرشناسان و پیشتازان دوران بود و بعد از انقلاب مناصب متعددی بر عهده داشت.
آیت اله در دوم فروردین 1351 در بیمارستان جرجانی جان به جان آفرین تقدیم کرد و در تکیه حاج آقا باقر دردشتی (خلیلیان) تخته فولاد به خاک سپرده شد.
مناجات علی (ع) با خدا (نجم السهل)، دیوان اشعار، سفرنامه عتبات عالیات و رسالههای کلید سعادت، خدا و بنده، اصول و مجالس از جمله آثار او میباشد.
منابع:
- کنگره بزرگداشت آیت الله صلواتی/ آذر ماه 1391/ اصفهان
