پست در ایران تا پیش از سال 1258 به صورت «اداره» بود. "ناصرالدین شاه قاجار" دستور تاسیس وزارت پست را صادر کرد.
کشور ایران در سال 1264 دارای 7 خط اصلی و پنج خط فرعی پستی بود. با تاسیس اتحادیه پستی جهانی، ایران به عنوان یکی از نخستین کشورهای دنیا به عضویت این اتحادیه درآمد. هم زمان با صدارت "میرزا تقی خان امیرکبیر" تحولات تازه‌ای در پست کشور رخ داد و پست نوین بنیان گذاری شد. در این دوره گروه های عملیاتی پستی منظم بین شهرها ایجاد، تعرفه های پستی تعیین و آیین نامه پستی به تصویب رسید. در سال 1288 اداره تلگراف به پست اضافه شد و وزارت پست و تلگراف تشکیل شد. در اواخر سال 1308 وزارت پست و تلگراف و تلفن شکل گرفت.
با پیروزی انقلاب اسلامی، شیوه های نوین پستی روز به روز گسترش و کمیت و کیفیت خدمات ارتقا یافت. در سال 1367 ساختار پست تغییر و به شرکت مستقل دولتی تبدیل شد.
رفته رفته پست با یافتن جایگاه واقعی خود به عنوان مهمترین ابزار ارتباطی توانست همکاری سایر نهادهای دولتی را جلب کرده و ارایه خدمات دولتی را از طریق پیشخوان خود سامان بخشد. در همین راستا شرکت پست جمهوری اسلامی ایران در اجرای طرح های کلان ملی از جمله توزیع کارت سوخت، توزیع کالابرگ های شهری، روستایی و عشایری، ثبت نام و توزیع کارت ملی، تعویض پلاک های خودرویی، توزیع فرم های اطلاعات اقتصادی، سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ثبت نام تلفن همراه و غیره مشارکتی گسترده داشت.
در این دوره با توسعه روز افزون فناوری های نوین ، دفاتر خدمات ارتباطی در روستاها و دور افتاده ترین نقاط کشور ایجاد شد و ارایه خدمات پستی و نیابتی سایر سازمان ها به روستاییان روز به روزگسترش یافت
پیشینه تاسیس پست در سده
یش از دایر شدندفترپست سده، در دهه 1310 در درب محکمه مرسولات پستی به منطقه رسیده و برده می شده است. پست سده اول بار در 22 تیر 1314 در درب محکمه تاسیس شد، این اداره در سال های بعد به خیابان امام شمالی فعلی، کوچه دادگاه قدیم، روبروی بانک خون فعلی انتقال یافت. پست چندین سال بعد در ابتدای بلوار طالقانی که آن زمان خیابان کهندژ نامیده می شد زمینی که وقف حمام شمس آباد بود را 99 ساله اجاره و در بخشی از آن ساختمانی ساخت . این ساختمان در سال های بعد تخریب و مجددا با مساحت بیشتری بنا گردید. تلگراف اولین بار با دو رشته سیم و نصب تیر از اصفهان به پست انتقال یافت.
پست چی شهر میرزا آقا شریفیان بود. وی در درب محکمه مکتب خانه داشت و به کار آموزش بچه ها مشغول بود وقتی پست دایر شد فردی را می خواستند که سواد داشته باشد و روی نامه ها را بخواند و به نشانی آن ها برساند، وی به این کار مشغول شد و در سالهای بعد به استخدام پست در آمد. در آن زمان تعداد با سوادان کم بود و نامه ها را باید فرد باسوادی برای دریافت کننده بخواند از طرفی راحترین و مطمئن ترین راه رسیدن نامه به صاحبش ارسال برای یک معتمد محلی بود. در بعضی نامه ها پول گذاشته میشد. این نامه ها توسط کسانی ارسال میشد که در مناطق دیگر مانند کویت، اهواز، آبادان و تهران کار میکردند.
منابع:
راجع به تاسیس صندوق پست و راه‌های پستی سده.
سال ۱۳۱۳.۱۳۱۴.۱۳۱۵ / ۱۵ برگ / مرکز اسناد اصفهان.
رد تقاضای اهالی سده مبنی بر استقرار حمل پست به صورت روزانه.
سال ۱۳۱6 / 2 برگ / مرکز اسناد اصفهان.
شاهین محمدعلی، پیمانی لیلا، راویان ماربین، جلد اول، اصفهان، گفتمان اندیشه 1398
