در اوایل دهه 1340 یک خیابان و جاده از حدود ابتدای بلوار آیتاله احمدی فعلی شروع و به خیابان خرم اصفهان متصل شد. ابتدا این خیابان که کهندژ نامیده شد کم عرض بود ولی در سالهای بعد تعریض و به صورت بلوار درآمد.
خیابان «کورش» خیابان بعدی بود که حدود سال 1347 از خیابان کهندژ به سمت شمال شهر شروع شد. بعد از انقلاب این خیابان به «شریعتی» تغییر نام داده شد. خیابان از منازل مسکونی سنتی محله خوزان عبور و آنها را به دو بخش شرقی و غربی تقسیم کرد و در قسمت شمالی با قطع مسیر قدیمی جاده خوشاب از اراضی کشاورزی عبور نمود و عملا سبب گسترش محلههای ورنوسفادران به سمت اراضی کشاورزی اسفریز و خوشاب شد. اتصال خیابان دکتر شریعتی به خیابان مقابل دانشگاه صنعتی اوایل انقلاب انجام شد.
امتداد این خیابان در سمت جنوب وارد اندان شد و قرار بود تا هرستان ادامه یابد ولی در انتهای محل خاتمه یافت. انجمنشهر وقت طی مصوبهای نام آنرا سروش همایونشهری گذاشت. جدول بندی و آسفالت آن در سال 1351 به همت حسن اوحدی نماینده وقت از محل بودجهای که برای احداث قبرستان مرکزی همایونشهر آمده بود انجام گرفت. بعد از انقلاب این خیابان به بلوار تبدیل و آیتالله مدرس نام گرفت. این بلوار
سالها تا احداث بلوار شهید فهمیده در دوران شورای اول اسلامی شهر یک خیابان بن بست بود. در دهه 1390 میدانی در محل تقاطع این دو بلوار احداث شد.
خیابان داریوش در اوایل دهه 1350 احداث شد. این خیابان از اوایل درب سید شروع و تا حدود آرامستان ورنوسفادران ادامه یافت. بسیاری از مناطقی که برای احداث این خیابان آزاد سازی شدند باغات و زمینهای کشاورزی محله گاردر و گارسله بودند. با احداث این خیابان ارتباط بسیاری از محلات سنتی شهر با همدیگر آسان شد.
در مرز بین محله ورنوسفادران با زمینهای شمال شهر مادی ورنوسفادران که از مادی گبر در محل سرلت منشعب میشد جاری بود. در حوالی سال 1354 در جریان رقابتهای انتخاباتی، حاشیه این مادی از دو سو تبدیل به بلوار شد و به این طریق خیابان داریوش به میدان میردامادی(ایستگاه کلثوم) متصل شد. این بلوار که بعد از انقلاب بلوار آیت اله جبل عاملی نامیده شد از اولین بلوارهای احداثی در همایونشهر میباشد.
در ابتدای دهه 1340 فلکه و یا همان میدان اصلی شهر تعریض گردید. طبیعی است با احداث خیابانهای جدید و برخورد آن با خیابانهای قبلی چهار راه و میدان های جدیدی به وجود آمد. در محل برخورد خیابان فردوسی( ولیعصر فعلی) با خیابان داریوش، میدانی احداث شد که میدان فروشان نامیده شد پس از انقلاب میدان بهسازی شد و 15 خرداد نام گرفت که مدتی بعد به میدان امام حسین(ع) تغییر نام یافت و در وسط آن نمادی ساخته شد. در دهه 1380 به دلیل تردد زیاد در این میدان و مشکلات حاصل به چهار راه تبدیل و چراغ خطر برای آن تعبیه شد. در محل برخورد خیابان کهندژ با خیابان جنوبی یا سده، میدان پمپ بنزین(22 بهمن)، در محل برخورد خیابان کهندژ با خیابان کوروش چهار راه کهندژ(اندان، شهدا)، در محل برخورد این خیابان با خیابان بوعلی چهار راه کوروش(شریعتی) شکل گرفت. به این ترتیب در دهه 1340، میردامادی(کلثوم، آزادی)، پمپ بنزین(22 بهمن)، فروشان، اندان، کوروش، کهندژ(کاج)، چهار راه ها و میادین شهر بودند.