احداث کشتارگاه به منظور ذبح بهداشتی دامها یکی از دغدعه های بلدیه ها منجمله در سده از ابتدای تاسیس بود. سابقه مکانیابی برای ساخت مسلخ در اصفهان توسط بلدیه به سال 1310 بر میگردد. نبود مسلخ عمومی دام در سده به عنوان مشکل از سال 1313 مطرح شد. شواهد نشان میدهد برای حل این مشکل مدتی بعد مکان کوچکی به این منظور اختصاص یافت. طبق اسنادی از سال 1316 و 1317 قصابان سده ملزم به کشتار دام در کشتارگاه‌های بهداشتی شدند و حتی قوانین مرتبط هم ابلاغ گردید. اما قصابان زیر بار این دستورالعمل ها نرفتند. گ‍زارش رئ‍ی‍س ک‍ش‍اورزی سده و ماربین در خصوص کشتار ق‍اچ‍اق در سال 1316 یکی از اسناد تاید موضوع است.
چیزی طول نکشد که مکان آماده شده برای کشتار دام در سال 1317 بر اثر سیل تخریب شد. پس از این واقعه ساخت کشتارگاه مجددا در دستور کار شهرداری قرار گرفت. در سال 1319 ظاهرا قرار شد این کشتارگاه در اندان ساخته شود که اهالی به این تصمیم اعتراض کردند. درخواست دارو جهت ضد عفونی کردن محیط کشتارگاه از سال ۱۳۱۷ تا 1324 نشان از وجود امکانی برای کشتار دام در آبادیهای ماربین دارد.
از سال 1320 و پس از شیوع بیماری با منشا کشتارگاه نصرآباد، نظارت بر بهداشت کشتار دام در منطقه سده جهت جلوگیری از شیوع بیماری‌ها و رسیدگی به وضعیت کشتار دام قوت گرفت و مجددا بر کشتار دام سده در کشتارگاه‌ها تاکید گردید. از سال 1320 تا 1325 ضوابط کشتار دام در کشتارگاه‌های قراء سده بارها ابلاع گردید. از سوی دیگر اعتباری جهت ساختمان کشتارگاه سده در سال ۱۳۲۵ در نظر گرفته شد.
از آن پس همچنان تلاشها برای کشتار دام در کشتارگاه و مقاومت قصابان از کشتار دام در کشتارگاه طبق اسناد ادامه یافت. در این میان شهرداری نیز تلاش نمود عواید خود را از کشتارگاه افزایش دهد و بارها مثلا در سال 1329 و ۱۳۳۳ آگهی‌های مزایده اجاره کشتارگاه سده را منتشر کرد. اسناد سالهای 1329 تا ۱۳۳۶ نشان میدهد به امور بهداشتی و دامپزشکی در کشتارگاه و شهر سده رسیدگی پیوسته شده است(شاهین، 1400:اسناد گروه 35).
تحول بعدی در زمینه احداث کشتارگاه واحد و کشتار بهداشتی در اوایل دهه 1340 شکل گرفت. با استفاده از
بخشنامه ای از وزارت کشور شهرداری یک نفر را برای طی دوره تخصصی بازرسی صحّی گوشت به دانشکده دامپزشکی تهران فرستاد و همزمان ساختمان کشتارگاه که از سال 1336 رقم خورده بود تکمیل و در نیمه دوم سال 1342 گشایش یافت.
کشتارگاه مذکور متشکل از دو بخش اداری و اصطبل، در یک زمین دو هزار متری در مسیر جاده دوشاخ، خیابان حافظ فعلی بنا شد. این کشتارگاه توانست به اوضاع آشفته کشتار سر و سامان بدهد و قصابها را موظف به کشتار در آن محل نماید.
در آن ایام هر دو روز یکبار دو کامیون گوسفند از شهرهایی مثل فریدن و الیگودرز به کشتارگاه می آمد. دامداران گوسفندها را به چوبداران همایونشهر میسپردند تا برایشان بفروشند. قصاب گوسفند را انتخاب میکرد و همانجا میکشت و بعد از اینکه سلامتش تایید میشد و چهار مهر میخورد، اجازه داشت ببرد و یا لاشه را از ماشین گوشت کش شهرداری درب دکان تحویل بگیرد. در این دوره روزی 120 راس گوسفند کشتار میشد.(پیمانی، 1396).
اواخر دهه 1350 با مسکونی شدن زمینهای اطراف کشتارگاه مردم آنرا تخریب و از فعالیتش جلوگیری کردند. کاشی نیلو مدرسهای در زمین آن ساخت و به این ترتیب کشتارگاه دو باره دچار چالش شد.
پس از تعطیلی کشتارگاه مذکور محلی در دامنه جنوبی کو کوچک به کشتارگاه اختصاص یافت و شهرداری آنرا به زندان اجاره داد. این کشتارگاه هم با معضلات متعددی از قبیل به روز نبودن و نامناسب بودن مکان روبرو بود ولی با این وجود کم و بیش سالها به فعالیت خود ادامه داد. در دهه 1370 با احداث کشتارگاه توسط بخش خصوصی موافقت شد و به دنبال آن کشتارگاه نیمه صنعتی دام خمینی شهر توسط بخش خصوصی در زمینی به مساحت 6 هزار مترمربع با هزینه سه و نیم میلیارد ریال ساخته شد. کشتارگاه مذکور در آذر 1381 گشایش یافت(شهر و شهروند، سال دوم، شماره 6، آذر 1381).
در دهه 1390 كشتارگاه نقش جهان يكي از كشتارگاههاي مهم استان به عنوان يك كشتارگاه نيمه صنعتي روزانه بيش از دو هزار و ۵۰۰ راس دام کشتار کرده و بیش از 70 درصد گوشت قرمز مصرفی شهرهای اصفهان و خمینی شهر را تامین میکند.
در نیمه دوم دهه 1390 مجوز تاسيس دو كشتارگاه صنعتي در شهرستان توسط بخش خصوصي صادر شد.
یکی از آنها که به عنوان بزرگترین کشتارگاه صنعتی استان اصفهان از آن یاد میشود در 17 هکتار زمین در حال ساخت است(خبرگزاری صدا و سیما مرکز اصفهان از قول رییس شبکه دامپزشکی شهرستان).