دوچرخه به همراه دو نوجوان ۱۵و ۱۶ ساله با شلوارهای کوتاه تا بالای زانو در پایتخت قاجار توسط انگلیسی‌ها به نمایش گذاشته شدو تهرانیان قدیم آنرا«مرکب شیطان» و از علایم ظهور دانستند.
قیمت بهترین، بادوام‌ترین و خوش رکاب‌ترین نوع دوچرخه از ۱۰ تومان شروع می‌شد و به ۱۵ تومان می‌رسید که قیمت لوازم اضافی آن از جمله، قاب، ترک‌بند، بوق و امثال آن شامل دو تومان می‌شد. با رایج شدن دوچرخه در دارالخلافه، دکان‌هایی برای فروش و تعمیر دوچرخه باز شد. جعفر شهری، مورخ و نویسنده کتاب تهران قدیم، اولین دوچرخه‌سازی تهران را دوچرخه‌سازی حسین آقاشیخ در خیابان ناصریه (ناصرخسرو) می‌داند که بعد از آن دکانی نیز توسط شخصی ارمنی‌تبار به نام «ادیک» در خیابان منوچهری دایر شد
با افزایش دوچرخه‌سواران در ۲۳ مرداد ۱۳۰۵، نظامنامه دوچرخه‌سواری در ۲۰ ماده در روزنامه‌های کثیرالانتشار تهران به چاپ رسید. به موجب این نظامنامه، احدی بدون جواز تصدیق نمی‌توانست با دوچرخه در شهر و حومه حرکت کنددوچرخه نخستین بار بوسیله مرحوم حاج علی محمد عسگری به خمینی شهر آمد و با رایج شدنش، حاج علی دکانی برای تعمیر آن اختصاص داد. وی دوچرخه های لاری انگلیسی رااز ادیک در خیابان منوچهری تهران خریداری کرده بود. مارک های هرکولس، غزال، سه تفنگه، هامبر، بیرمنگام، بی اس آ که همگی ساخت بریتانیا بوسیله اولین دوچرخه ساز محله ورنوسفادران مرحوم حاج قنبر غفورزاده و مرحوم وکیل حسین از خوزان به این شهر وارد شدند عوام این مردان شریف را مورد اتهام بی دینی قرار دادند.
بچه فقرا و متوسطین نیز در دهه سی با اجاره کردن دوچرخه از میرزا ابوالقاسم یا مندعلی شاه برای دیدن نمایش های تئاتر گروه ناصر فرهمند از طریق جاده آتشگاه راهی دروازه دولت می شدند.
قبل از جنگ دوم جهانی تعداد دوچرخه بسیار اندک بود و بعد از سالیان 1322 تعداد آن رفته رفته زیاد شده و مردم و بویژه کارگران سدهی (شاغل در اصفهان) از دوچرخه استقبال فراوان نمودند. از حدود سال 1325 که واردات دوچرخه به ایران افزایش پیدا کرد استقبال سدهی ها از این وسیله نقلیه ساده و ارزان و کم خطر رو بفزونی یافت.شهرداریها در آنزمان از دوچرخه سواران عوارض دریافت می کردند.
منابع:
فرصت آنلاین یکشنبه, 11 تیر 1391 کدخبر :4223
روزنامه شرق