تا اواسط قرن 14 تعدادی از خانواده ها گاو و گوسفند در طویله متصل به خانه نگهداری میکردند. این افراد همواره شیر و ماست و رویه شیر در دسترس داشتند. ماست ها در ظروف مسی موسوم به بادیه ماسانده میشد و اضافه بر مصرف آن در پوست گوسفند ریخته تا تبدیل به ماست کیسه ای، همان ماست فشرده شود. ماست کمتر در بقالی ها در دسترس بود و کسانی که گاو و گوسفند نداشتند از همسایگانی که ماست داشتند خرید میکردند. پنیر مصرفی پنیر سنتی موسوم به گله داری بود که گله داران به مغازه داران می فروختند و یا برای سفارش دهندگان می آوردند. این پنیرها در مغازه ها در ظروفی چوبی موسوم به ساقو و در خانه در ظروفی سفالی موسوم به بلونی در آب نمک غلیظ نگهداری میشد. پنیرهای بسته بندی و یا فله ای موجود در حلب، در دهه های بعد از خارج کشور وارد و عرضه میشد. در مقطعی از بعد از انقلاب میزان آن کم و حتی سهمیه ای شد. در این دوران تولید پنیر از شیر در خانه ها با استفاده از سرکه و قرص پنیر معمول گردید. در سال 1400 دهها نوع پنیر توسط کارخانه های داخلی تولید و در بازار موجود است.
با استفاده از رویه شیر و روشی خاص فرآورده ای منحصر به فرد با عنوان «سرشیر» در بعضی از محلات شهر از قدیم الایام تهیه و به عنوان صبحانه مصرف میگردید و هنوز هم کم و بیش در دسترس است.