تصویرسازی یا تصویرگری یکی از زیرشاخه‌های هنرهای تجسمی است و به نوعی از اثر خلاقانهٔ تصویری گفته می‌شود که القاکنندهٔ تجسمی یک مفهوم یا روایت با فرم بصری است. این مفهوم و روایت می‌تواند داستان، شعر، مقاله‌ای در روزنامه و کتاب و حتی تبلیغات تجاری، سرگرمی‌ها و اشکال و فرم‌های روی کالاها و لباس‌ها باشد. تفاوت اصلی تصویرگری با نقاشی، هدفمند بودن آن برای کاربرد مشخص، درنظر گرفتن مخاطب و سفارش‌دهنده است و از این نظر مشابهات بسیاری با طراحی گرافیک دارد. از انواع تصویرگری می‌توان: نقاشی‌های داخل کتاب‌های کودک و روی جلد کتاب‌های بزرگسال (و گاه داخلی برای متن- که در ایران، تصویرگری برای متن بزرگسال کمتر رایج است)، نقاشی‌های روی پوسترهای تبلیغاتی و اقلام تجاری، داستان‌های مصور (کمیک استریپ)، و طراحی‌ها و نقاشی‌های داخل مجلات و روزنامه‌ها را نام برد.
مرتضی عصياني هنرمند تصویگرخمینی شهری در تعريف تصويرگري مي گويد: تصويرگري يك شاخه هنرهاي تجسمي است كه فرقش با نقاشي اين است كه در نقاشي، هنرمند دغدغه هاي ذهني خودش را بيان مي كند و به مخاطب توجه خاصي ندارد و يك هنر صرف است. ولي تصويرگري هنر نيست بلكه فن است براي استفاده در مقاصد خاص، يك فن سفارشي در خدمت فضاي اقتصادي نشريات و انتشارات. با فكر كردن به مخاطب در يك رده سني و متن و كادر خاص، در يك چارچوبي مي روي كه محدوديت ساز است ولي در همين فضا هم جا براي خلاقيت هست. همين محدوديت گه گاه شيرين است چون موجب بروز خلاقيت در محدوديت مي شود.
