«لا» درتعدادی از اسامی امکان خمینی شهر از جمله لادر، لاوه، لاتاریک ، لادوزخ و لادره تکرار شده است .لادره نام محلی از محله های فروشان است و بقیه اسامی چشمه ها و دره های شمال شهر می باشد. به همین سبب در مطلب پیش رو کند و کاوی در مورد معنی این کلمه به منظور درک درست از اسامی ذکر شده انجام گرفته است
معنی «لا» در فرهنگ لغات
در فرهنگ ها برای «لا» و «لای» معانی متعدد ذکر کرده اند ، از جمله در برهان قاطع آمده: «علامت گل تیره و سیاه را نیز گویند که در ته حوض ها بنشیند و تای کاغذ و جامه و ریسمان را هم می گویند، همچون یک لای ریسمان و لای جامه و به معنای دره و کوه هم آمده است که فاصله دو کوه باشد.»
در یکی از کتب ریشه اسامی
«لا» در لغت عبارت است از ته نشین رسوبات آب و چون در صحرایی چنین حالتی پیش آید چه از سیل چه از حوادث دیگر و نیز به معنای دره و فاصله دو کوه باشد.
معنای اصطلاحی
مردم به جایی که آب و مخصوصا سیلاب اندکی ایستاده باشد و رسوباتی از آن باقی مانده باشد «لا» می گویند و وجود رسوبات را نیز «لا» می گویند.  در این معنا درست همان معنای لایه را می دهد. یعنی قسمتی از زمین کوچک زراعتی که آب دارد و از رسوبات آب های ایستاده و مرده و باتلاق های کهن پیشین تشکیل یافته است.که این تعبیر می تواند برای منطقه لادره خمینی شهر درست باشد.

یک مثال
لاوه نام تفرجگاهی است که در آن دره ای با آبشار و چشمه وجود دارد و از شمال جاده کمربندی جدید خمینی شهر حدودا در کیلومتر 5 ،جاده ای خاکی به آن راه دارد. لاوه در تفکیک واژه لاوه به صورت «لا+ آو + ه» در می آید. واژه «لا» به معنای رسوبات حاصل از آب است که در جایی ته نشین می شود و یا به معنای دره تنگ است . جزء دوم «آو» همان واژه آب است و جزء سوم ه علامت نسبت. پس لاوه، یعنی آبی که در «لا» قرار دارد و یا از دره ای کوچک رو به خارج جریان پیدا می کند. لاوه یعنی «لای آوه» یعنی آب منسوب به «لا».
منابع:
مهریار،محمد،فرهنگ جامع نامهاوآبادیهای کهن اصفهان،اصفهان:فرهنگ مردم 1383.
محمد حسین بن خلف تبریزی، برهان قاطع،تهران: امیرکبیر ، چاپ هشتم ، 1393.