سید علی طاهری سدهی
تخلص: شیوا
نام پدر: حاج سید محمد رحیم
تولد: 1280 ه. ش مصادف با 1320 ه. ق (حدودا)
محل تولد: سده
شرح حال:
نسب وی با چند واسطه به مرحوم آقا سید صالح قصیر که در بیدهن خوانسار دارای بقعه است و نزد مردمان آن دیار احترامی بسزا دارد، رسیده و طبق شجرنامه با چند واسطه نسب آن بزرگوار به حضرت امام موسی ابن جعفر (ع) می رسد.
وی تحصیلات ابتدایی خود را در مکتب خانه و مقدمات عربی را در مدرسه جده بزرگ اصفهان و چندی نیز در مدرسه نیم آورد نزد مرحوم حجت الاسلام حاج سید محمد باقر درچه ای ومرحوم آخوند گزی به پایان رسانید. سپس به منظور تکمیل تحصیلات راهی عتبات عالیات شد و در مدرسه ای معرف به حسن خان در کربلا معلی و در مدرسه مرحوم شیخ جعفر در نجف اشرف به تحصیل پرداخت.
شیوا به اکثر شهرهای ایران سفر کرده و در بعضی از آنها چون گرگان، مشهد، لاهیجان، قزوین و تهران سالها سکونت بر می گزیند وضمن تکمیل تحصیلات خود به ویژه در زمینه ادبیات، به نشر احکام و تبلیغ اسلام نیز می پردازد. مدتی نیز در مشهد مقدس در مدرسه میرزا جعفر نزد مرحوم ادیب نیشابوری به فراگیری ادبیات اشتغال داشته است.
در طول این سفرها خدمت اغلب مشایخ اهل عرفان رسیده و کسب فیض می نماید، در انجمن های ادبی نیز شرکت می کند و چند سالی نیز از محضر میرزا محمد علی عبرت مصاحبی نائینی بهره می برد.
از ویژگی های استاد شیوا می توان به احاطه در زمینه اشعار شاعران بزرگ پیشین و نسخه های خطی دیوان اشعار آن ها اشاره کرد.
اشعار وی که بیشتر مشتمل بر قصاید و غزلیات است تقریبا در حدود پنج هزار بیت است.
دیوان غزلیات و قصائد
پدیدآورنده: علی شیوای سدهی
سال انتشار: 1333
موضوع: شعر فارسی -- قرن 14
مقدمهنویس: رضازاده شفق، صادق( 1350 - 1274 )
محل نگهداری: کتابخانه آستان حضرت معصومه (س)
اشعار شیوا که بیشتر مشتمل بر قصاید و غزلیات و تقریبا در حدود پنج هزار بیت است در دیوان وی چاپ شده است.
دکتر رضا زاده شفق از اساتید برجسته و صاحب نام دانشگاه تهران در قسمتی از مقدمه خود که در دیوان شیوا شاعر خمینی شهری چاپ شده آورده است: رشحات فکر و قریحه ایشان در غزلیات و قصائد وطنی نظیر قصیده ای که با مطلع :چرا خوبان عالم را صفا نیست شروع و اشعار اخلاقی و انتباه آمیزی مانند آنچه با ابیات ذیل آغاز می کند: ای کرده خو به زشتی و بدکاری حاصـل نباشدت ز تبــه کاری عادت مکن اگر که خردمنــدی جز راستی به خلق و وفـاداری جور و فساد شیوه مـردی نیست نامردی است ظلم و جفـاکاری واقعا پند آمیز و عبرت انگیز است. در واقع مضامین اکثر قصاید شاعر مآثر و مآلم از غفلت و خودپرستی مردم و پند و راهنمایی آنان و شرح مراتب اندوه خویش و سوق ذهن خواننده به تنبه و بیداریست. تعلق خاص به میهن و تعالی و ترقی ملک و ملت ایران در کلیه اشعار هویداست ، در مطالعه دیوان این شاعر شیوا موضوع دیگری نیز نظر شخص را جلب می کند و آن هم دیانت است. شاعر قصایدی لطیف که نمونه عواطف روحانیست در نعت ائمه دین و بیان علائق روحانی سروده است. از نظر سبک توان گفت شیوه گفتار اغلب گویندگان بزرگ ایران را از فردوسی تا سعدی و حافظ با سلیقه ای خاص تتبع نموده مانند قصیده : خوشا عاشقی در بهار جوانی ...که فردوسی را ، و: قومی که در او هنر نباشد .... ناصر خسرو را به خاطر می آورد.... امید است خوانندگان ارجمند این دیوان را بهره فضل و ادب حاصل آید که آرزوی عمده شاعر همانست.
تهران 30 دیماه 1333 دکتر رضا زاده شفق