تا اواسط قرن 14 در( سده) تعدادی از خانواده ‏ها گاو و گوسفند در طویله متصل به خانه نگهداری می‏کردند. این افراد همواره شیر و ماست و رویه شیر در دسترس داشتند. ماست‏ ها در ظروف مسی موسوم به بادیه ماسانده می‏شد و اضافه بر مصرف آن در پوست گوسفند ریخته تا تبدیل به ماستدر اصطلاح محلی(خیگی ) یا کیسه ‏ای، همان ماست فشرده شود. ماست کمتر در بقالی ‏ها در دسترس بود و کسانی که گاو و گوسفند نداشتند از همسایگانی که ماست داشتند خرید می‏ کردند. از اوایل دهه 1360 نگهداری گاو در خانه ها به تدریج از رونق افتاد و در عوض تعدادی گاو داری در خارج بافت مسکونی دایر شدند. شیر این گاوها در ظروف پلاستیکی ماسانده و در اختیار مردم گذاشته می شد. مدتی بعد استفاده از این ظروف ممنوع و جای آنرا ظروف یکبار مصرف گرفت به تدریج این تولید کنندگان نام  و نشان خود را بر روی ظروف مذکور چاپ کردند و به این ترتیب کارگاه های دارای نام و نشان در شهر شکل گرفتند، گرچه تولید لبنیات در مغازه های لبنبیاتی هم صورت می گیرد. یپنیر مصرفی پنیر سنتی موسوم به گله ‏داری بود که گله ‏داران به مغازه ‏داران می‏ فروختند و یا برای سفارش دهندگان می‏ آوردند. این پنیرها در مغازه‏ ها در ظروفی چوبی موسوم به (ساقو) و در خانه در ظروفی سفالی موسوم به بلونی در آب نمک غلیظ نگهداری میشد. پنیرهای بسته‏ بندی و یا فله ‏ای موجود در حلب، در دهه‏ های بعد از خارج کشور وارد و عرضه می‏شد. در مقطعی از بعد از انقلاب میزان آن کم و حتی سهمیه ‏ای شد. در این دوران تولید پنیر از شیر در خانه‏ ها با استفاده از سرکه و قرص پنیر معمول گردید. در سال های  بعد  با احداث و توسعه کارگاه ها و کارخانه های تولید لبنیات ده ها نوع پنیر توسط آنها تولید و در بازار موجود است.
با استفاده از رویه شیر و روشی خاص فرآورده ‏ای منحصر به فرد با عنوان «سرشیر» در بعضی از محلات منطقه  از قدیم الایام تهیه و به عنوان صبحانه مصرف می ‏گردید و هنوز هم کم و بیش در دسترس است.